تفسیر قرآن کریم صفحه ۲۸ – آیات ۱۸۲ تا ۱۸۶ سوره بقره

موضوع: تفسیر قرآن کریم

عنوان: صفحه ۲۸

سوره: بقره

نوع تفسیر: تفسیر نور – تفسیر هدایت – محمد تقی مدرسی

متن تفسیر:

تفسیر آیه ۱۸۲:

صوت تفسیر حجت الاسلام و المسلمین قرائتی

فَمَنْ خَافَ مِنْ مُوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَیْنَهُمْ فَلَا إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ ﴿۱۸۲﴾

ولى کسى که از انحراف [و تمایل بیجاى] وصیت‏ کننده‏ اى [نسبت به ورثه‏ اش] یا از گناه او [در وصیت به کار خلاف] بیم داشته باشد و میانشان را سازش دهد بر او گناهى نیست که خدا آمرزنده مهربان است (۱۸۲)

ﻓَﻤَﻦْ ﺧﺎﻑَ ﻣِﻦْ ﻣُﻮﺹٍ ﺟَﻨَﻔﺎً ﺃَﻭْ ﺇِﺛْﻤﺎً- ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﻴﻢ ﺁﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ (ﺩﺭ ﺣﻖ ﻭﺍﺭﺛﺎﻥ) ﺳﺘﻤﮕﺮﻯ ﻳﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻛﻨﺪ، ﭼﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺘﻢ ﻋﻤﺪﻯ ﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﻋﻤﺪﻯ ﺑﺎﺷﺪ- ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻊ ﺍﻟﺒﻴﺎﻥ (ﺝ ۱، ﺹ ۲۶۹) ﺁﻣﺪﻩ، ﺟﻨﻒ ﺟﻮﺭ ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ: ﺍﺛﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﺍﺯ ﺣﻖ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻋﻤﺪﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺟﻨﻒ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻰ  ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻏﻴﺮ ﻋﻤﺪﻯ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﺑﻦ ﻋﺒﺎﺱ ﻭ ﺣﺴﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ (ﻉ) ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ: ﺟﻨﻒ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻏﻴﺮ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻔﺴﺮﺍﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺍﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﻭ ﺍﺑﻮ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠَّﻪ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎ ﺍﻟﺴﻠﺎم ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

 ﻓَﺄَﺻْﻠَﺢَ ﺑَﻴْﻨَﻬُﻢْ ﻓَﻠﺎ ﺇِﺛْﻢَ ﻋَﻠَﻴْﻪِ ﺇِﻥَّ ﺍﻟﻠَّﻪَ ﻏَﻔُﻮﺭٌ ﺭَﺣِﻴﻢٌ- ﻭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﺎﻥ ﺁﺷﺘﻰ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﻨﺪ، ﮔﻨﺎﻫﻰ ﺑﺮ ﻭﻯ ﻧﻴﺴﺖ، ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺁﻣﺮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ.

ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ، ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺧﻄﺎﻳﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺧﻄﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ.

ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺩﺭ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻭﺻﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺷﺨﺺ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺣﻖ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻇﻠﻢ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﺯﻳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺩ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﻯ ﻭﺻﻴﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺧﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﻣﻰ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻭﺻﻴﺖ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﺷﺮﻳﻒ ﻣﺄﺛﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻣﺎم ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎم ﺩﺭ ﻣﻌﻨﻰ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻛﺮﻳﻤﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:

 ﻣﻦ ﻋﺪﻝ ﻓﻰ ﻭﺻﻴﺘﻪ ﻛﺎﻥ ﻛﻤﻦ ﺗﺼﺪﻕ ﺑﻬﺎ ﻓﻰ ﺧﻴﺎﻧﺔ، ﻭ ﻣﻦ ﺟﺎﺭ ﻓﻰ ﻭﺻﻴﺘﻪ ﻟﻘﻰ ﺍﻟﻠَّﻪ- ﻋﺰ ﻭ ﺟﻞ- ﻳﻮم ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﻫﻮ ﻋﻨﻪ ﻣﻌﺮﺽ  ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺻﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﻮﺩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﻴﺎﻧﺘﻰ ﻣﺼﺮﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺻﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺘﻢ ﻛﻨﺪ، ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﻋﺮﺍﺽ ﻣﻰ ﻛند.

تفسیر آیه ۱۸۳:

صوت تفسیر حجت الاسلام و المسلمین قرائتی

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ ﴿۱۸۳﴾

اى کسانى که ایمان آورده‏ اید روزه بر شما مقرر شده است همان گونه که بر کسانى که پیش از شما [بودند] مقرر شده بود باشد که پرهیزگارى کنید (۱۸۳)

ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻭ ﺍﺣﻜﺎم ﺭﻭﺯﻩ

ﺭﻫﻨﻤﻮﺩﻫﺎﻳﻰ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ:

ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺳﻠﺎﻣﻰ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻯ ﻣﻠﺘﺰم ﻭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻧﻈﺎﻣﻬﺎ ﻭ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﻣﺤﺮﻛﻰ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻘﻮﻯ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ، ﻭ ﺩﺭ ﻃﻠﻴﻌﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﺯﻩ، ﺳﺒﺐ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.

ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺑﺤﺚ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﺍﻣﺖ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺎﺕ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺑﺎﺯﺩﺍﺭﻧﺪﻩ ﻧﻔﺴﻰ ﺍﻣﺖ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻯ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭ ﻣﺮﺍﻋﺎﺕ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﺁﻥ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ.

ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ، ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺍﺣﻜﺎم ﺁﻥ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ، ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺑﺤﺚ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﺩﻋﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺣﻜﺎم ﺭﻭﺯﻩ ﻭ ﻣﺤﺮّﻣﺎﺕ ﺍﺳﺎﺳﻰ ﺩﺭ  ﻫﻨﮕﺎم ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﺎﺯﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ.

ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﭘﻴﺶ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺍﺯ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺎﻝ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ (ﺁﻳﺎﺕ ۱۸۸ -۱۸۳)، ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻫﺪﻓﻬﺎﻯ ﺭﻭﺯﻩ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻧﻬﻰ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺣﺮﻣﺘﻬﺎﻯ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻭ ﺁﺷﻜﺎﺭﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻝ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻯ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

ﺭﻭﺯﻩ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻓﺮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﺗﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻌﺪّﻯ ﻭ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﺭﻭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﺯ ﺣﺮﻣﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍم ﻣﺴﻜﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻣﺮﺩم ﺑﺎﻟﺎ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺩﻳﻮﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ ﺣﺮﺍم ﻣﻰ ﺷﻤﺎﺭﺩ.

ﺷﺮﺡ ﺁﻳﺎﺕ:

ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻟﺘﻬﺎﻯ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﺳﻠﺎم ﻳﻚ ﻭﺍﺟﺐ ﺩﻳﻨﻰ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻭﺍﺟﺐ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﺑﺮﺍﻯ ﻫﺪﻓﻰ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﻮﺩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ. ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﻭ ﺟﺎﻧﻬﺎﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎﺭﻯ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ.

 ﻳﺎ ﺃَﻳُّﻬَﺎ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﺁﻣَﻨُﻮﺍ ﻛُﺘِﺐَ ﻋَﻠَﻴْﻜُﻢُ ﺍﻟﺼِّﻴﺎمُ ﻛَﻤﺎ ﻛُﺘِﺐَ ﻋَﻠَﻰ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﻣِﻦْ ﻗَﺒْﻠِﻜُﻢْ ﻟَﻌَﻠَّﻜُﻢْ ﺗَﺘَّﻘُﻮﻥَ- ﺍﻯ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻳﺪ، ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺟﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﻭﺍﺟﺐ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎﺭ ﺷﻮﻳﺪ.

ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎﺭﻯ ﻭ ﻫﺪﻑ ﺍﺯ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﻳﺮ ﺩﻳﻨﻰ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ (ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ) ﻭﻟﻰ ﺗﻘﻮﻯ ﻳﺎ ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎﺭﻯ ﭼﻴﺴﺖ؟

ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻠﻤﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﻛﻠﻤﻪ ﺗﻘﻮﻯ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰ ﺑﺮﻳﻢ، ﻛﻠﻤﻪ ﺍﻟﺘﺰﺍم ﻳﺎ ﺗﻌﻬّﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﻟﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﻪ ﺗﻘﻮﻯ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ ﺍﻟﻘﺎ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ. ﺩﻟﺎﻟﺖ ﺑﺮ ﻣﻠﺘﺰم ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻪ ﺗﺮﺱ ﺍﺯ ﻋﻘﺎﺏ ﻭ ﻛﻴﻔﺮ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺗﻘﺎء ﻳﻌﻨﻰ  ﺗﺮﺳﻴﺪﻥ ﻭ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﺷﺮّﻯ ﻣﻌﻴﻦ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻥ ﻋﻤﻞ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﻣﻬﻠﻜﻪ.

ﭘﺲ ﺗﻘﻮﻯ ﺍﻟﺘﺰﺍم ﻭ ﺗﻌﻬﺪ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﻓﺮﺽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﺍﺯ ﺯﻳﺎﻧﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﺮﻙ ﺗﻌﻬﺪ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﻴﺪ، ﻭ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻭ ﻧﻔﺲ، ﺟﺰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺭﺷﺘﻪ ﺍﻯ ﺍﺯ ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺷﻌﺎﻳﺮ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺗﻤﺎم ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ، ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﻭﺭﻯ ﮔﺰﻳﺪﻥ ﺍﺯ ﺷﻮﺗﻬﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﻗﺒﺘﻰ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ، ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﻮﻫﺒﺖ ﻋﺰم ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺭﺷﺪ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﭼﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻫﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺩﻳﮕﺮ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﻯ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ، ﺭﺷﺪ ﻭ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ، ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﻯ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﻳﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺟﻨﺴﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﺷﻮﺩ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ، ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﺮﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﻣﺮﺩم ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﻞ ﺩﺭﻭﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﻧﻜﻨﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﺍﺯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ، ﻭ ﺍﻳﻨﺎﻥ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻗﻮﻯ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻭ ﺑﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻟﺎﺯم ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺁﻥ ﺑﺮ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﻯ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻭ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ

تفسیر آیه ۱۸۴:

صوت تفسیر حجت الاسلام و المسلمین قرائتی

أَیَّامًا مَعْدُودَاتٍ فَمَنْ کَانَ مِنْکُمْ مَرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّهٌ مِنْ أَیَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِینَ یُطِیقُونَهُ فِدْیَهٌ طَعَامُ مِسْکِینٍ فَمَنْ تَطَوَّعَ خَیْرًا فَهُوَ خَیْرٌ لَهُ وَأَنْ تَصُومُوا خَیْرٌ لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۸۴﴾

[روزه در] روزهاى معدودى [بر شما مقرر شده است] [ولى] هر کس از شما بیمار یا در سفر باشد [به همان شماره] تعدادى از روزهاى دیگر [را روزه بدارد] و بر کسانى که [روزه] طاقت‏ فرساست کفاره‏ اى است که خوراک دادن به بینوایى است و هر کس به میل خود بیشتر نیکى کند پس آن براى او بهتر است و اگر بدانید روزه گرفتن براى شما بهتر است (۱۸۴)

ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻣﺮ ﻭﺍﺟﺐ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺎﻩ ﺁﺩﻣﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻃﻮﻟﺎﻧﻰ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻭ ﻣﻤﺎﺭﺳﺖ ﻭ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﺍﻟﺘﺰﺍم ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ: ﻭ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭﻟﻰ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻧﺠﺎم ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻥ ﻋﺰم ﺟﺰم ﻛﻨﺪ، ﺁﺳﺎﻥ ﻭ ﺳﺒﻚ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﻟﺬﺍ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﭘﻴﺮﻭﺯﻯ ﺑﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺳﺒﻚ ﺷﻤﺮﺩﻥ ﺁﻥ ﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺷﻮﺍﺭﻳﻬﺎﻯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻯ ﺭﺍ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﺩ.

 ﺃَﻳَّﺎﻣﺎً ﻣَﻌْﺪُﻭﺩﺍﺕٍ- ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﻌﺪﻭﺩ، ﻭ ﺩﺭ ﮔﺰﺍﺭﺩﻥ ﻭﺍﺟﺐ ﺭﻭﺯﻩ ﺗﺴﻬﻴﻠﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ  ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.

 ﻓَﻤَﻦْ ﻛﺎﻥَ ﻣِﻨْﻜُﻢْ ﻣَﺮِﻳﻀﺎً ﺃَﻭْ ﻋَﻠﻰ ﺳَﻔَﺮٍ ﻓَﻌِﺪَّﺓٌ ﻣِﻦْ ﺃَﻳَّﺎمٍ ﺃُﺧَﺮَ- ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ (ﺭﻭﺯﻩ ﺭﺍ ﻗﻀﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ)، ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻳﺎ ﺳﻔﺮ، ﺭﻭﺯﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺗﺴﻬﻴﻠﺎﺕ ﻣﻌﺎﻑ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﻟﺒﻨﻴﻪ ﻭ ﭘﻴﺮﺍﻥ ﺳﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻳﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﺯﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﻳﻚ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﻫﺪ.

 ﻭَ ﻋَﻠَﻰ ﺍﻟَّﺬِﻳﻦَ ﻳُﻄِﻴﻘُﻮﻧَﻪُ ﻓِﺪْﻳَﺔٌ ﻃَﻌﺎمُ ﻣِﺴْﻜِﻴﻦٍ ﻓَﻤَﻦْ ﺗَﻄَﻮَّﻉَ ﺧَﻴْﺮﺍً- ﻭ ﺑﺮ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻓﺪﻳﻪ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺳﺨﺘﻰ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﺩ، ﻓَﻬُﻮَ ﺧَﻴْﺮٌ ﻟَﻪُ- ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﺪﺍﻥ ﺷﺮﻁ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺳﺒﺐ ﺯﻳﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺸﻮﺩ.

 ﻭَ ﺃَﻥْ ﺗَﺼُﻮﻣُﻮﺍ ﺧَﻴْﺮٌ ﻟَﻜُﻢْ ﺇِﻥْ ﻛُﻨْﺘُﻢْ ﺗَﻌْﻠَﻤُﻮﻥَ- ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﮔﺮ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺘﻴﺪ.

ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﺩﺍﺷﻰ ﻧﻴﻜﻮ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻰ ﺳﺎﺯﺩ.

تفسیر آیه ۱۸۵:

صوت تفسیر حجت الاسلام و المسلمین قرائتی

ﭼﺮﺍ ﺭﻣﻀﺎﻥ؟

ﻭ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺭﻭﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺬﻳﺮﺩ، ﭼﺮﺍ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﺎﻫﻰ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ؟

ﻫﺮﮔﺰ! … ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻳﺎﺩﺑﻮﺩﻯ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻳﺎﺩﺑﻮﺩﻫﺎﻯ ﺍﻣﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﺁﻥ ﻳﺎﺩ ﺷﺐ ﻗﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺎﺯﻝ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.

 ﺷَﻬْﺮُ ﺭَﻣَﻀﺎﻥَ ﺍﻟَّﺬِﻯ ﺃُﻧْﺰِﻝَ ﻓِﻴﻪِ ﺍﻟْﻘُﺮْﺁﻥُ ﻫُﺪﻯً ﻟِﻠﻨَّﺎﺱِ ﻭَ ﺑَﻴِّﻨﺎﺕٍ ﻣِﻦَ ﺍﻟْﻬُﺪﻯ  ﻭَ ﺍﻟْﻔُﺮْﻗﺎﻥِ

– ﻣﺎﻩ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻣﺎﻫﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﻭﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻯ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺑﻴﻨﺎﺗﻰ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻭ ﺗﻤﻴﺰ ﺣﻖ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻞ.

 ﻓَﻤَﻦْ ﺷَﻬِﺪَ ﻣِﻨْﻜُﻢُ ﺍﻟﺸَّﻬْﺮَ ﻓَﻠْﻴَﺼُﻤْﻪُ- ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﺪﺍﺭﺩ.

 ﻭَ ﻣَﻦْ ﻛﺎﻥَ ﻣَﺮِﻳﻀﺎً ﺃَﻭْ ﻋَﻠﻰ ﺳَﻔَﺮٍ ﻓَﻌِﺪَّﺓٌ ﻣِﻦْ ﺃَﻳَّﺎمٍ ﺃُﺧَﺮَ- ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ.

ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﻯ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭﻯ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺭﻭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ:

 ﻳُﺮِﻳﺪُ ﺍﻟﻠَّﻪُ ﺑِﻜُﻢُ ﺍﻟْﻴُﺴْﺮَ ﻭَ ﻟﺎ ﻳُﺮِﻳﺪُ ﺑِﻜُﻢُ ﺍﻟْﻌُﺴْﺮَ- ﺧﺪﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﻭ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭ ﺳﺨﺘﻰ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ، ﻭ ﺑﺮ ﺁﺩﻣﻰ ﻟﺎﺯم ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﺎﺭﻫﺎﻯ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﺴﺎﺯﺩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﻤﺎﺭﻯ ﺍﺳﺖ.

 ﻭَ ﻟِﺘُﻜْﻤِﻠُﻮﺍ ﺍﻟْﻌِﺪَّﺓَ- ﺗﺎ ﻋﺪﻩ (ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﻣﺎﻩ) ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﻴﺪ، ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻩ ﺷﻤﺎ ﻓﻮﺕ ﺷﺪ ﻋﻮﺽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ.

 ﻭَ ﻟِﺘُﻜَﺒِّﺮُﻭﺍ ﺍﻟﻠَّﻪَ ﻋَﻠﻰ ﻣﺎ ﻫَﺪﺍﻛُﻢْ- ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺍﻭ ﻳﺎﺩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺪﺍﺷﺖ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻧﻴﺮﻭﻣﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺪﺍﺷﺖ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻳﺎ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﺯﻳﺪ.

 ﻭَ ﻟَﻌَﻠَّﻜُﻢْ ﺗَﺸْﻜُﺮُﻭﻥَ- ﻭ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﻴﺪ.

ﻭ ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﻧﺼﻴﺐ ﺷﻤﺎ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﮕﺰﺍﺭﻳﺪ.

ﺏ ﻩ ﺭﻳﺎﺿﺖ ﻭﺍﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﺭﺷﺪ ﻭ ﻧﻤﻮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺪﺩ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ، ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻛﻪ ﺷﻬﻮﺗﻬﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﺮﺩ ﺁﺩﻣﻰ ﻭ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﻭﺯﻩ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﻧﻊ (ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻮﻗّﺖ) ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻮﺭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﻭ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﻜﺒﻴﺮ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ ﻭ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻯ ﻋﻈﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭ ﺍﻭ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ.

ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻨﻊ ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺑﻌﻀﻰ ﺍﺯ ﻟﺬﺍﺕ ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ، ﻣﺰﻩ ﺍﻯ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ

 ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﺮﮔﺰﺍﺭﻯ ﺑﺮﻣﻰ ﺍﻧﮕﻴﺰﺩ، ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﻭﺯﻩ ﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺷﺎﺩﻯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ:

ﻳﻜﻰ ﺷﺎﺩﻯ ﻫﻨﮕﺎم ﺍﻓﻄﺎﺭ، ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺷﺎﺩﻯ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻣﻠﻚ ﺟﺒّﺎﺭ.

تفسیر آیه ۱۸۶:

صوت تفسیر حجت الاسلام و المسلمین قرائتی

وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ ﴿۱۸۶﴾

و هرگاه بندگان من از تو در باره من بپرسند [بگو] من نزدیکم و دعاى دعاکننده را به هنگامى که مرا بخواند اجابت مى ‏کنم پس [آنان] باید فرمان مرا گردن نهند و به من ایمان آورند باشد که راه یابند (۱۸۶)

ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻭ ﺩﻋﺎ

 ﺷﻬﺮ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺩﻋﺎ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺍﺯ ﻟﺰﻭم ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺁﺩﻣﻰ ﺑﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﻋﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ:

 ﻭَ ﺇِﺫﺍ ﺳَﺄَﻟَﻚَ ﻋِﺒﺎﺩِﻯ ﻋَﻨِّﻰ ﻓَﺈِﻧِّﻰ ﻗَﺮِﻳﺐٌ ﺃُﺟِﻴﺐُ ﺩَﻋْﻮَﺓَ ﺍﻟﺪَّﺍﻉِ ﺇِﺫﺍ ﺩَﻋﺎﻥِ- ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭼﻴﺰﻯ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻨﺪ، (ﺑﮕﻮ ﻛﻪ) ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻜﻢ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﺩﻋﻮﺕ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺮﻙ ﻭ ﺭﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﻚ ﺩﻳﺮ ﻳﺎ ﺯﻭﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

 ﻓَﻠْﻴَﺴْﺘَﺠِﻴﺒُﻮﺍ ﻟِﻰ- ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺍﻣﺮ ﺧﺪﺍ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺟﺰﺍﻯ ﻫﺮ ﻧﻴﻜﻰ ﺭﺍ ﺩﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺪﻫﺪ.

 ﻭَ ﻟْﻴُﺆْﻣِﻨُﻮﺍ ﺑِﻰ ﻟَﻌَﻠَّﻬُﻢْ ﻳَﺮْﺷُﺪُﻭﻥَ- ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﻩ ﻳﺎﺑﻨﺪ.

ﺍﺳﺘﺠﺎﺑﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﭘﺲ ﭼﻮﻥ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﺶ ﺧﺎﻟﺺ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻛﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍﻯ ﻭﺍﺟﺒﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﺑﺮﻣﻰ ﺍﻧﮕﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺵ ﺩﻋﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻋﺎﻫﺎﻯ ﻣﺄﺛﻮﺭ ﺗﺎﺟﻰ ﺍﺯ ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﺁﺩﻣﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻋﺎﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

مشاهده متن و صوت کامل صفحه ۲۸ قرآن کریم