ایمان به خدا و روز قیامت
موضوع: منبر کوتاه
عنوان: ایمان
متن کامل منبر
متن منبر
ایمان به خدا و روز قیامت
عَنْ زُرَارَهَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ :
جَاءَتْ فَاطِمَهُ (علیها السلام) تَشْکُو إِلَى رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) بَعْضَ أَمْرِهَا فَأَعْطَاهَا- رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله) کُرَیْسَهً وَ قَالَ تَعَلَّمِی مَا فِیهَا فَإِذَا فِیهَا
“مَنْ کانَ یُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیَوْمِ الْآخِرِ فَلَا یُؤْذِی جَارَهُ ” …
حضرت صادق علیه السلام فرمود:
فاطمه (علیها السلام )براى شکایت از جریانی نزد رسول خدا (صلی الله علیه وآله) آمد، پس رسول خدا (صلی الله علیه وآله) جزوهاى به او داد و فرمود: آنچه در آنست بیاموز، و (این ۳ جمله) در آن بود:
- هر کس ایمان به خدا و روز قیامت دارد باید همسایه را نیازارد …
الکافی جلد۲ صفحه ۶۶۷ باب حق الجوار
در اهمیت همسایه همین بس که رسول رحمت صلی الله علیه و آله می فرمایند:
حرمه الجار على الانسان کحرمه أمّه. حرمت همسایه بر آدمى همچون حرمت مادر است.
الحیاه،ج۱،ص ۴۱۶
برخی همسایه داری خوبی ندارند: به عنوان مثال : درب منزل را نیمه شب محکم به هم می زند
از منزلش صدای آهنگ یا مداحی بلند است . اول صبح برای صدازدن اعضای خانه از داخل کوچه بوق می زند .
مهمانی دیر وقت می گیرد و …
داستانک :
یکى از مسلمین از اهالى مدینه ، همسایه بدى داشت که از آزار او در امان نبود، او به حضور رسول خدا (ص ) آمد و از همسایه اش شکایت کرد و گفت :”من همسایه اى دارم که نه تنها خیرى از او به من نمى رسد، بلکه از شرّ و آزار او، آسوده نیستم .”
پیامبر(ص ) به على (ع ) و ابوذر و سلمان و یک نفر دیگر (که راوى مى گوید بگمانم مقداد بود) فرمود: به مسجد بروید و با صداى بلند فریاد بزنید:لاایمان لمن لایا من جاره بوائقه “هر که همسایه اش از آزار او آسوده نباشد ایمان ندارد.”
آنها به مسجد رفته ، سه بار با صداى بلند، این دستور پیامبر (ص ) را به سمع مردم رساندند. امام صادق (ع ) پس از نقل این داستان ، با دست خود اشاره به اطراف کرد و فرمود: تا چهل خانه در چهار طرف ، همسایه به حساب مى آیند.
نکته ی مهم اینجاست که :
خوب همسایه داری فقط این نیست که ما به همسایه آزار نرسانیم . امام کاظم علیه السلام می فرمایند: خوش همسایگى تنها این نیست که آزار نرسانى، بلکه خوش همسایگى این است که در برابر آزار و اذیت همسایه صبر داشته باشى.
تحف العقول ص ۴۰۹