روضه حضرت رقیه علیها السلام

مداح: کربلایی سید رضا نریمانی

عنوان: حضرت رقیه علیها السلام

سبک: روضه

روضه همراه با متن

متن روضه

روضه حضرت رقیه علیها السلام

بند ول

کم‌کم صدای قافله دارد میاید

از این طرف هم هلهله دارد میاید

آقا سنان بهر صله دارد میاید

آه ای ربابه حرمله دارد میاید

خیری ندیدی ای رباب از زندگانی

شیرش بده این بچه را تا میتوانی

اینجا جوانان پاسبان زینب هستند

خیلی بنی هاشم میان زینب هستند

این‌ها مراقب‌های جان زینب هستند

عباس و اکبر محرمان زینب هستند

وای از غروب کربلا و عمه زینب

شلاق شمر بی‌حیا و عمه زینب

بند دوم

من را برم گردان عزیزم جان مادر

بوی جدایی میدهد اینجا برادر

ای زینت دوش نبی جان پیمبر

پس لااقل انگشترت را در بیاور

چشمش گرفته ساربان انگشترت را

حتی النگو و طلای دخترت را

میترسم اینکه پیش من از پا بیوفتی

با زور تیغ و سنگ و نیزه‌ها بیوفتی

تشنه کنار موج این دریا بیوفتی

یا گوشه‌ی گودال این صحرا بیوفتی

دیدم خودم که کربلا گودال دارد

اینجا که آوردی مرا گودال دارد

بند سوم

طفل سه ساله جا در این صحرا ندارد

باور بکن که طاقت گرما ندارد

یا طاقت آزار این‌ها را ندارد

طفل یتیمی که اگر بابا ندارد

باشد اگر آن دخترک یک نازدانه

اصلا نباید زد به رویش تازیانه

بند چهارم

روایت میگه ابی عبدالله همچین که رسید کربلا، اول خودش روضه خوند. «فَجَمَعَ الْحُسَیْنُ علیه السّلام وُلْدَهُ وَ إِخْوَتَهُ‏ وَ أَهْلَ‏ بَیْتِهِ‏»، همه رو جمع کرد دور خودش؛ بچه‌هاش، اهل بیتش، برادراش «ثُمَّ نَظَرَ إِلَیْهِمْ» یه نگاهی بهشون کرد، یکی یکی قد و بالای همشون و نگاه کرد، آخ بابا دورت بگرده علی‌اصغر، بابا فدات شه رقیه جونم، عمو دورت بگرده قاسمم، عبداللهم، آی قربونش قد و بالات برم علی‌اکبرم «فَبَکَى سَاعَهً» فقط با همین نگاه ساعتها گریه کرد. «ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ إِنَّا عِتْرَهُ نَبِیِّکَ مُحَمَّدٍ » خدایا ما عترت نبی تو هستیم، « وَ قَدْ أُخْرِجْنَا وَ طُرِدْنَا وَ أُزْعِجْنَا عَنْ حَرَمِ جَدِّنَا » می‌بینی ما رو از حرم جدمون طردمون کردند، بیرونمون کردند. بعد شروع کرد روضه بخونه.

بند پنجم

صدا زد:« أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الْکَرْبِ وَ الْبَلَاءِ» بار بگشای اینجا کرب و بلاست. « وَ هَاهُنَا وَ اللَّهِ مَسْفَکُ دِمَائِنَا» اینجا جایی که خون ما ریخته میشه، «وَ هَاهُنَا وَ اللَّه قُتِلَ رِجَالِنَا» اینجا جایی که مردای ما رو همشون و می‌کُشند. « وَ هَاهُنَا وَ اللَّه ذُبِحَت اَطْفالِنا » یهو رباب بچه رو توو بغلش محکم‌تر گرفت. «وَ هَاهُنَا وَ اللَّه سَبیِ نسائنا» اینجا جایی که همه‌ی زنای ما روبه اسارت می‌برند…

بند ششم 

آشوبی توو دلم به پاست

گفتم که این زمین کجاست

تا گفتی اینجا کربلاست

دلتنگه مادر شدم برادر

کاش بود کنارمون و، آروم میشد دلِ من

توو این غریبی دیگه، تو هم نگو از رفتن

تو هم که بری چی واسه‌م میمونه

غیر از غم زمونه، غیر از دلی که خونه

می‌دونم بی‌تو میمیره دخترِ تو

از غصه‌ی سرِ تو، از داغِ حنجر تو

بند هفتم

غم داره اینجا بی‌امون

دور و بر زینب بمون

چرا شدی به سمت اون

گودال خیره، دلم میگیره

نگو که قتلگاهه، دق میکنم از این غم

آخه چه جور سرت رو توو دست شمر ببینم

بین خاک و خون افتاده پیکرِ تو

میبینه دختر تو، رو نی می‌ره سر تو

زیر دست و پا تن برادرِ من

قرآن مادرِ من، پناه آخرِ من